Kolega Brata cz 24

Dziękuje!-wyszeptałam mu do ucha.

-To ja dziękuje!-powiedział i przytulił mnie najmocniej jak mógł.

Resztę wieczoru spędziliśmy na miłej rozmowie, opowiadał mi wszystko co robił za granicą, nie pomijając żadnego szczegółu, byłam w niego wpatrzona jak mówił  z fascynacja  w głosie i nutką rozmarzenia.

-Pojedziemy tam kiedyś?-zapytał z uśmiechem na ustach.

-Wszystko możliwe.-odpowiedziałam uśmiechem. Niedługo po tym pojechaliśmy. W radio usłyszeliśmy, że jest dwudziesta druga.

-Gdzie teraz jedziemy?-zapytałam.

-Niespodzianka!

-Kolejna?nie za dużo jak na jeden dzień?

-Nigdy nie jest ich za dużo.-spojrzałam tylko na jego cwaniacką minę, i spojrzałam za okno, za którym było widać tylko panujący mrok i latarnie, które mieniły się i odbijały w oknach domów. Nie znam tego miejsca

 jest ono mi zupełnie obce. Ten dzień jest cudowny, cudowny jest Kuba, Kuba którego Kocham nad życie.

-Jesteśmy!-powiedział i spojrzał się na mnie.

-Gdzie?

-Zobaczysz.-powiedział i wysiadł z samochodu. Otworzył bagażnik i wyjął plecak, po czym znalazł się koło mnie.-Chodź!-objął mnie wyczuwając mój strach.

-Czy Ty się mnie boisz?

-Jaa? Nie nigdy! A mam powody by się bać?-nie bałam się jego, tylko tego miejsca, było takie, takie ponure.

-Kochanie! nie masz!-powiedział po czym mnie przytulił i pocałował.

Ruszyliśmy w stronę drzwi, otwierając ukazał mi się przeogromny basen, z wieloma różnego rodzaju atrakcjami, stałam i patrzyłam się na to wszystko z niedowierzaniem,  i skąd tutaj się wziął takowy Park wodny,. Zachwycona pomysłem Kuby .

-Jest problem

-Jaki?-zapytał zaskoczony.

-Ja nie mam tu stroju.

-A nie możesz kąpać się bez.

-Żartujesz prawda?

-Niee. A tak serio to mam Twój strój gdy pomagałem Ci się pakować to go przemyciłem.

-No wiesz!-po czym się zaśmiałam i udałam do szatni a Kuba ruszył za mną.

Na każdym kroku mnie zaskakuje.-pomyślałam. Weszłam do  jednej z kabin gdzie się przebrałam, wychodząc z niej zobaczyłam gotowego już Kubę, zamknęłam  szafkę, po czym złapałam za rękę Kubę i poszliśmy na basen, niedługo po tym byliśmy już w ciepłej wodzie.

-Dziękuje!-powiedziałam i pocałowałam Kubę w policzek.

-Ojj Skarbie! nie ma za co wiem że uwielbiasz pływać!

Wygłupialiśmy się w wodzie, raz ja byłam po nią, a później Kuba, bawiliśmy się jak małe dzieci, przy tym świetnie się bawiąc, czułam się szczęśliwa, nie musiałam niczego udawać. Ludzie patrzyli się na nas z uśmiechem na twarzy, a my chodziliśmy od zjeżdżali do zjeżdżalni.

-Ale mnie wymęczyłaś.-powiedział łapiąc oddech.

-Ja? dlaczego, przecież ja nic nie robiłam.-zaśmiałam się i odpłynęłam.

-Niech ja Cię tylko dopadnę.

-To co mi zrobisz?

-Przekonasz się.-Nie czekając popłynęłam dalej, Kuba zaczął płynąc za mną, a ja schowałam się za wysepką, która była na środku basenu. 

-Tu Cię mam!-powiedział i mnie objął.

-Wystraszyłeś mnie!

-Ja? niee, to nie możliwe.

-No w....-nie zdążyłam nic więcej powiedzieć, bo mnie pocałował.

-To co zbieramy się?-zapytał spoglądając na mnie. Jesteśmy tu już dwie godziny.

-Możemy.-powiedziałam i pocałowałam szczęśliwego Kube.

Niedługo po tym znaleźliśmy się  w szatni. Długo nie zajęło mi się ubieranie, Kuba jak zwykle był pierwszy i czekał na mnie oparty o szafkę. Poprawiłam lekko rozmazany makijaż, który na szczęście mi się bardzo nie rozmazał. I wyszłam do Kuby, który mi się przyglądał.

-Jaka Ty jesteś piękna, i do tego tylko Moja!-szybko znalazł się koło mnie, nie musiałam długo czekać aż mnie pocałował, ja się przytuliłam i czułam się niezwykle.

-Kocham Cię!-wyszeptałam i mocnej wtuliłam się w niego.

.......

Wysuszyliśmy włosy, i wyszliśmy z basenu,  w samochodzie włączył muzykę i ruszyliśmy.

-Świetnie się bawiłam, dziękuje Kochanie!-powiedziałam

-Ja też, również dziękuje!-powiedział, i spoglądnął na mnie z uśmiechem.

Oparłam się o szybę, i zamknęłam oczy.

Poczułam, że unoszę się w powietrzu, nie czekając otworzyłam oczy.

-Co się stało?-zapytałam zaspanym głosem.

-Usnęłaś Kochanie!-powiedział Kuba, po czym położył mnie na łóżku. Rozejrzałam się po pokoju, i poznałam że to to samo miejsce, w którym byliśmy ponad miesiąc temu.

-Chce być dłużej z Tobą, i dlatego przyjechaliśmy tutaj, a po za tym nie chciałem żebyś się położyła. -Uśmiechnęłam się do niego i położyłam na rozłożonym łóżku, Kuba położył się koło mnie, wtuliłam się w niego.

-Dobranoc, Kochanie!

-Dobranoc, kolorowych snów Mała!

Po chwili oboje spaliśmy. Zmęczeni i szczęśliwi. 

........

Otworzyłam oczy, zerkając na zegarek stojący obok, była dziesiąta. Kuby obok mnie nie było, szukałam go po pokoju, lecz nigdzie go nie widziałam, wstałam kierując się do kuchni, z której dobiegł jakiś odgłos.

-Tu jesteś! już się wystraszyłam, że uciekłeś.

-Za bardzo Cię kocham by uciekać. Dzień Dobry Skarbie!

-Ojj bardzo Dobry!-odpowiedziałam i usiadłam przy stole, na którym znajdowało się 

 przygotowane przez Kube śniadanie.

-Robisz przepyszne tosty.

-Żadna sztuka.-powiedział opierając się o blat kuchenny.

-Jaki Ty skromny.-powiedziałam i podeszłam do mojego chłopaka.

Po wspólnym posprzątaniu, udaliśmy się do salonu, oglądnęliśmy film, i postanowiliśmy jechać do domu.

-Ciocia mnie zamorduje!

-Dlaczego?-zapytał zaskoczony.

-Bo nic jej nie napisałam, pewnie się martwi.

-Spokojnie, napisałem jej, że wszystko w porządku.

-Ufff.......-uśmiechnął się, i poszliśmy do samochodu.

....................................

Za chwilę dojedziemy do mojego domu,  szybko minęła nam ta droga, zbyt szybko.

-No to jesteśmy.-spojrzałam na posmutniałą minę Kuby.

-Wejdź, jeszcze na chwilę.

-Ale na chwilę.-powiedział, po czym, od razu poprawił mu się humor.

Wzięliśmy rzeczy z bagażnika, i weszliśmy do domu, gdzie przywitali nas rodzice wraz z Markiem.

Kuba odciągnął na chwilę Marka, i o czymś rozmawiali.  Ja przytuliłam się do rodziców, po czym zaczęłam  im opowiadać co robiłam u cioci.

-Słyszeliśmy, że jesteś z Kubą.-powiedziała wesoła mama.

-Tak to prawda.-spojrzałam w kierunku chłopaków, którzy ciągle o czymś nawijali.

-Cieszymy się! w końcu widać od Ciebie radość.

Hejj;)

Tak oto kolejna cześć;)

I jak Wam się podoba?

Dziękuje za waszą cierpliwość , i za to że jesteście!

 za komentarze również;)

Już oswajam się z myślą, że mam gips. Choć mnie strasznie denerwuje, przez niego nie mogę spać bo się ciągle budze...

To na tyle  pozdrawiam, i do usłyszenia!;*